Το πρόβληµα βρίσκεται στη χαµηλή πρόσοδο που εξασφαλίζουν τα τελευταία χρόνια οι λεγόµενες µεγάλες καλλιέργειες (αροτραία) και ως γνωστόν, ο θεσσαλικός κάµπος έχει ακόµα πολλές απ’ αυτές. Άλλωστε, η µετάβαση αυτές τις µέρες στη θεσσαλική πρωτεύουσα µε αφορµή την έκθεση, δίνει στον καθένα την ευκαιρία να δει µε τα µάτια του την καλλιεργητική σύνθεση του κάµπου.
Η πράσινη θάλασσα που αντικρίζει κανείς πριν αρχίσει να κατηφορίζει τις στροφές του Βελεστίνου (από Αθήνα) είναι ενδεικτική της µερίδας του λέοντος που καταλαµβάνουν τα σιτηρά και δη το σκληρό σιτάρι, εποµένως και της απώλειας εκτάσεων που καταγράφουν καλλιέργειες όπως το βαµβάκι και το καλαµπόκι. Τι δείχνει αυτό, ότι η πλειοψηφία των αγροτών επιλέγει να κινηθεί συντηρητικά. Να αποφύγει τα πολλά έξοδα, κι ας έχει να περιµένει λιγότερα.
Αυτό δεν µπορεί να σηµατοδοτήσει την ανάπτυξη της ελληνικής γεωργίας, αντίθετα µπορεί να επιτείνει την παρακµή της, µέχρι κάποιο άλλο µοντέλο, επιχειρηµατικής κατά βάση µορφής, θα πάρει τη θέση των πολυάριθµων και διάσπαρτων σήµερα αγροτικών εκµεταλλεύσεων, µάλλον παραδοσιακής µορφής. Ειδικά στο θεσσαλικό κάµπο αυτό θα γίνει µε µεγαλύτερη ευκολία. Μπορεί µια απόδοση 20% να µην λέει τίποτα για έναν αγρότη που δεσµεύει τη γη του, τον εξοπλισµό του και τα κεφάλαιά του σε µια γεωργική εκµετάλλευση, είναι όµως τεράστια για ένα επενδυτικό σχήµα που διαθέτει λιµνάζουσα ρευστότητα και κυνηγάει πολύ µικρότερες αποδόσεις.
Χώρια που οι οικονοµίες κλίµακας που µπορεί να επιτύχει ένα µεγάλο επενδυτικό σχήµα, µπορεί να περιορίσει κατά πολύ τα κόστη παραγωγής και να αυξήσει αντίστοιχα (λόγω ισχυρότερες διαπραγµατευτικής θέσης) τα έσοδα από τη διάθεση των παραγόµενων προϊόντων στην αγορά. Οι αροτραίες λοιπόν καλλιέργειες µε τη σηµερινή τους µορφή είναι χαµένες από χέρι. Οι πιο εντατικές, ενδεχοµένως να καθυστερήσουν λιγάκι, δείχνοντας µεγαλύτερη αντοχή στη µάχη της ανταγωνιστικότητας.
Άλλωστε, αν διαβάζω καλά τόσο τις τελευταίες εξαγγελίες του ευρωπαίου επιτρόπου για τη Γεωργία, Κρίστοφ Χάνσεν όσο και τις συζητήσεις για το νέο πολυετές δηµοσιονοµικό πλαίσιο της Ε.Ε., αυτά που ξέραµε για γαλαντόµες επιδοτήσεις και αυστηρά κοινό πλαίσιο λειτουργίας για την ευρωπαϊκή γεωργία, µάλλον θα πρέπει να τα ξεχάσουµε. Αν επαληθευτεί µάλιστα αυτό που λέει ο Τάσος Χανιώτης (πρώην µεγαλοστέλεχος της DGAgri) περί ενός και µοναδικού ταµείου για όλες τις πληρωµές των Βρυξελλών προς τα κράτη – µέλη, τότε το οριστικό τέλος της ΚΑΠ βρίσκεται πολύ κοντά.
