Ποτέ δεν ήταν καλά τα πράγµατα µε τη διαχείριση των κοινοτικών ενισχύσεων από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά αυτή τη φορά όλα µοιάζουν ακόµα πιο δύσκολα. Όχι γιατί φταίει η νέα διοίκηση, αλλά γιατί µαζί µε τα τρέχοντα, τώρα βγαίνουν στην επιφάνεια και µάλιστα µε µορφή χιονοστιβάδας και οι παλιές αµαρτίες.
Πρώτα οι εργολάβοι
Την ίδια στιγµή οι «εργολάβοι» του οργανισµού συνεχίζουν ατάραχοι τον χαβά τους. Αφού εξασφάλισαν κάποιες δεκάδες εκατοµµύρια ευρώ για την υποστήριξη των «πληροφορικών συστηµάτων» της προγραµµατικής περιόδου 2023-2027, τώρα αρχίζουν να τεµαχίζουν ξανά το «θεάρεστο» έργο τους και για κάθε επιµέρους κοµµάτι απαιτούν και νέα σύµβαση µε επιπλέον εννοείται κόστος. Κάθε βήµα και εκατοµµύριο! Βλέπετε, έτσι τους έχουν µάθει εδώ και µια δεκαετία, γιατί να ξεµάθουν τώρα;
Μόνο µε πίστωση
Την ίδια στιγµή, βέβαια, εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες συνεχίζουν να µένουν απλήρωτοι, αδυνατώντας φυσικά να προγραµµατίσουν τη δραστηριότητά τους για τη νέα χρονιά, τα κοινοτικά πρόστιµα και οι καταλογισµοί έρχονται ένα µετά το άλλο, τα βερεσέδια στην αγορά πέφτουν βροχή και η νέα καλλιεργητική περίοδος αρχίζει σε περιβάλλον χρηµατοπιστωτικής ασφυξίας. Το να λείπουν αυτή την εποχή από την αγροτική αγορά κάτι παραπάνω από 800 εκατ. ευρώ (πρασίνισµα, συνδεδεµένες, ειδική ενίσχυση βάµβακος, υπόλοιπα ενιαίας κ.α.) µοιάζει µε οικονοµικό έγκληµα. Κι όλο αυτό, επειδή κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου (στον ΟΠΕΚΕΠΕ). Το κόστος είναι µεγάλο και ο λογαριασµός έχει και την… πολιτική του διάσταση.
Πίσω στην πόλη
Άλλωστε, όσοι παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στον αγροτικό χώρο δεν περίµεναν τη µελέτη του Παντείου Πανεπιστηµίου για να καταλάβουν πόσο δυσκολεύει χρόνο µε το χρόνο η ζωή στα χωριά. Έχει ωστόσο κι αυτή τη σηµασία της, καθώς αναφέρει µεταξύ άλλων ότι «η αδυναµία κάλυψης οικονοµικών υποχρεώσεων, η απουσία βασικών αγαθών και υπηρεσιών, η περιορισµένη πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες και εκπαίδευση, τα προβλήµατα στέγασης, είναι πτυχές της ηµερήσιας διάταξης που πρέπει να υπερκεραστούν στην καθηµερινότητα της υπαίθρου».
Ευτυχισµένοι µαζί
Και συνεχίζει, «εκεί, όπου η εξασφάλιση θέρµανσης για ένας στους δύο κατοίκους της υπαίθρου δεν είναι δεδοµένη, ο αριθµός εκείνων που απευθύνονται σε συσσίτια αυξάνει και οι ολιγοήµερες διακοπές, έστω και µια φορά το χρόνο, για την πλειονότητα αποτελούν πολυτέλεια στα όρια του ονείρου θερινής νυκτός, οι αστοί (κάτοικοι των πόλεων) µένουν µε την εντύπωση ότι οι αγρότες ευηµερούν». Ευτυχώς, παραµένει ισχυρή η οικογενειακή αλληλεγγύη.
