Μπορεί να είναι κάπως νωρίς για να αναλυθούν σε βάθος και να αξιολογηθούν σε όλη τους την έκταση, οι διαστάσεις που θα έχει για την ευρωπαϊκή γεωργία, η νέα στρατηγική πράσινης προσέγγισης Farm to Fork (από το χωράφι στο πιρούνι) την οποία παρουσίασε την περασµένη Τετάρτη στις Βρυξέλλες ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής, Φρανς Τίµµερµανς, είναι όµως βέβαιο, ότι η υιοθέτησή της βάζει την αγροτική παραγωγή σε άλλο δρόµο απ’ αυτόν στον οποίο πορεύτηκε τα τελευταία 50 χρόνια.
Να αναφερθεί εδώ ότι η δέσµη Farm to Fork αποτελεί πτυχή της «Πράσινης Συµφωνίας» στην οποία έχει καταλήξει το Συµβούλιο Κορυφής (11 ∆εκεµβρίου 2019) και έρχεται να βάλει την ευρωπαϊκή γεωργία σε έναν νέο προσανατολισµό.
Τι λέει αυτή η νέα συµφωνία; Στην ουσία λέει ότι η Ε.Ε. επιλέγει στρατηγικά πλέον και όχι µόνο βάσει της αναγκαιότητας, να κινηθεί στην οδό της βιώσιµης ανάπτυξης, µε απόλυτο σεβασµό στο περιβάλλον. Τι σηµαίνει αυτό για τον τοµέα της αγροτικής παραγωγής; Λιγότερα και ηπιότερα φυτοπροστατευτικά και χηµικά λιπάσµατα, µικρότερο ή και µηδενικό περιβαλλοντικό αποτύπωµα, ενίσχυση της βιολογικής παραγωγής στο 25% µέχρι το 2030 από 8% σήµερα. Η επιλογή αυτή δείχνει να έρχεται µε βάση την εκτίµηση των ευρωπαίων αξιωµατούχων ότι αργά ή γρήγορα εκεί οδηγούνται τα πράγµατα, προκειµένου να υπάρξει ισορροπία στον πλανήτη. Την ίδια στιγµή αντιλαµβάνονται βέβαια ότι όσο πιο γρήγορα κινηθεί µια κοινωνία (ΕΕ) προς αυτή την κατεύθυνση, τόσο πλεονεκτική θέση θα έχει στον διεθνή ανταγωνισµό στο µέλλον. Έτσι, ανεξάρτητα αν η συγκεκριµένη επιλογή έρχεται και λίγο ως αποτέλεσµα της πολιτισµένης Ευρώπης που θέλει να ανταγωνισθεί επί ίσοις όροις τον υπόλοιπο κόσµο µε βάση την ποιότητα και την χαµηλή τιµή της παραγωγής, έρχεται να δώσει, ένα ενδιαφέρον ποιοτικό και περιβαλλοντικό πλεονέκτηµα. Το θέµα είναι αν το πλεονέκτηµα αυτό µπορεί να µεταφραστεί και σε οικονοµικό. Σίγουρα, σ’ αυτή τη φάση, δεν θα είναι εύκολο. Τα καλά κοστίζουν και δεν είναι σίγουρο ότι η κοινωνία είναι σε θέση να πληρώσει γι’ αυτό. Το όλο πλέγµα της προσπάθειας, πάει βήµα -βήµα µε µια κοινή προσπάθεια, τουλάχιστον στον ευρωπαϊκό χώρο, σ’ αυτή τη φάση, για επαναπροσδιορισµό του εύρους στη διακίνηση των αγαθών, ειδικά όταν πρόκειται για τρόφιµα. Σηµατοδοτεί µια στροφή στην αξιοποίηση της τοπικής παραγωγής, των προϊόντων ταυτότητας µε σαφή µάλιστα αναφορά στον παραγωγό.
Τι σηµαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα; Πολλά! Μας εξυπηρετούν; Ναι, εφόσον τα αντιληφθούµε καθ’ ολοκληρίαν και προσαρµόσουµε την προσπάθειά µας στις νέες συνθήκες. Συνέβη αυτό στην προηγούµενη φάση; Όχι! Γιατί θα γίνει τώρα; Αν γίνει πάντως, θα είναι µόνο γιατί δεν γίνεται διαφορετικά! Είναι µοναδική ευκαιρία η χώρα και εν προκειµένω η ελληνική γεωργία να µετατρέψει τα µέχρι τώρα µειονεκτήµατα σε πλεονεκτήµατα!
Τι έχουν καταλάβει απ’ όλα αυτά οι εδώ ιθύνοντες; Μάλλον πολύ λίγα. Εκτός αν αποφεύγουν συστηµατικά να τοποθετηθούν επ’ αυτών περιµένοντας να δουν... πού θα κάτσει η µπίλια. Αν κρίνει κανείς από τον τρόπο µε τον οποίο γενικότερα η χώρα µας και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, έχουν διαχειριστεί τα θέµατα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, τα µηνύµατα φθάνουν αργά, η ανάλυσή τους είναι πληµµελής, η εφαρµογή αποσπασµατική, το αποτέλεσµα κακό!
