Δίχως πλάνο για την επόμενη ημέρα κλείνει 50 χρόνια ο συμπύρηνο

Πενήντα χρόνια συμπύρηνου δίχως πλάνο για την επόμενη ημέρα της καλλιέργειας

Με αφετηρία το δεύτερο µισό της δεκαετίας του ‘70 µια δραστήρια οµάδα επιχειρηµατιών, µε πρωτεργάτη τον Λευτέρη Σαΐτη (σήµερα Kronos, Agrophoenix, Intercomm, Hellenic Land), κατάφερε, όχι µόνο να δηµιουργήσει την πρώτη βάση µεταποίησης βιοµηχανικού ροδάκινου αλλά και να πείσει τους καλλιεργητές (Πέλλα και Ηµαθία) να επενδύσουν σε µια καινούργια -τότε- πολυετή καλλιέργεια.

Έκτοτε, η ελληνική κοµπόστα θα µπορούσε να πει κανείς ότι έχει κάνει αξιοζήλευτη διεθνή καριέρα, ταξιδεύει σε περισσότερες από 80 χώρες, διεκδικεί ενίοτε την πρωτοκαθεδρία της παγκόσµιας παραγωγής, απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε ώριµες αγορές και έχει δείξει χαρακτήρα ακόµα και σε δύσκολες εποχές.

Σίγουρα, οι σύγχρονες διατροφικές συνήθειες στον ανεπτυγµένο κόσµο δεν βάζουν την κοµπόστα στην πρώτη θέση του τραπεζιού (κυρίως λόγω ζάχαρης), ωστόσο οι δαιµόνιοι επιχειρηµατίες της χώρας έχουν βρει τον τρόπο, όχι µόνο να διατηρήσουν τους όγκους των πωλήσεων διεθνώς αλλά και να δηµιουργήσουν νέα brands µε υπεραξία και µεγαλύτερο ενδιαφέρον από πλευράς κατανάλωσης.  

Σηµειωτέον ότι για µια µεγάλη περίοδο, η καλλιέργεια του βιοµηχανικού ροδάκινου έδωσε αξιόλογα εισοδήµατα στους καλλιεργητές που µπήκαν πρώτοι στο χορό, τα οποία δεν θα µπορούσαν να συγκριθούν µε αυτά που εξασφάλιζαν µέχρι τότε οι εκτατικές καλλιέργειες, όπως σιτηρά, βαµβάκι και ζαχαρότευτλα. Ακόµα και τα χρόνια των µεγάλων πλεονασµάτων, η είσοδος της χώρας στην ευρωπαϊκή κοινότητα (ΕΟΚ) συµπλήρωνε πλουσιοπάροχα το εισόδηµα των παραγωγών για τις ποσότητες που έπαιρναν το δρόµο για τις χωµατερές.

Παρ’ όλα αυτά, στα 50 χρόνια ζωής του βιοµηχανικού ροδάκινου στην Ελλάδα δεν δηµιουργήθηκε το κατάλληλο κλίµα αµοιβαίας κατανόησης και συνεργασίας µεταξύ παραγωγών και µεταποιητών. Υπάρχει ένα κλίµα καχυποψίας που δεν βοηθάει την ανάπτυξη, αντίθετα, συντηρεί µονίµως την αβεβαιότητα και στις δύο πλευρές, κυρίως όµως στην πολυπληθή και πολύπαθη κοινωνία των καλλιεργητών.

∆εν συµφωνήθηκε ποτέ ούτε πόσα στρέµµατα θα πρέπει να καλλιεργούνται ώστε να υπάρχει ισορροπία, ούτε ποιες ποικιλίες θα πρέπει να επιλεγούν για να υπάρχει οµαλή ροή παραδόσεων και συντονισµός µε τη ζήτηση, ούτε ποια θα είναι η κλιµάκωση των τιµών ανάλογα µε τις ποιότητες, ούτε σε ποιες ζώνες θα πρέπει να επικεντρωθεί η καλλιέργεια.

Σήµερα, 50 χρόνια µετά την εγκατάσταση της καλλιέργειας συµπύρηνου στην Ελλάδα, οι φωνές αγωνίας στις τάξεις των καλλιεργητών πληθαίνουν, η βιωσιµότητα της καλλιέργειας τελεί υπό κίνδυνο, ενώ και η βιοµηχανία δεν διάγει τις καλύτερές της µέρες. Όπως και σε άλλα προϊόντα, ένας από κοινού δεσµευτικός επανασχεδιασµός θα ήταν απαραίτητος. Οι ακρότητες µόνο κακό κάνουν.