Η μικρή εμπιστοσύνη στα Σχήματα και η δράση του τεχνικού συμβούλου

Η επίσπευση της οικονοµικής και ηθικής χρεοκοπίας των συνεταιρισµών στην Ελλάδα, αν και είναι  νωρίς ακόµα για να αποτιµηθεί σε όλη της την έκταση, συνιστά αναµφίβολα µια εξέλιξη που έχει κλονίσει βαθύτατα την εµπιστοσύνη των αγροτών της χώρας στον συνεργατισµό και υπονοµεύει καθηµερινά τη δραστηριότητά τους.

Κρίσιµης σηµασία αγροτικά προϊόντα, παραµένουν σήµερα χωρίς αξιόπιστα συλλογικά σχήµατα από την πλευρά των παραγωγών, µε αποτέλεσµα, την παντελή απουσία σηµατωρών στη διαµόρφωση των τιµών αγοράς αυτών των προϊόντων.

Για παράδειγµα, εκεί που µέχρι και τη δεκαετία του ’80 υπήρχαν περισσότερες από 15 ισχυρές συνεταιριστικές γαλακτοβιοµηχανίες, σήµερα υπάρχει µόνο ο συνεταιρισµός Καλαβρύτων, άντε και η ΕΒΟΛ, που επηρεάζουν τα πράγµατα µόνο σε τοπικό επίπεδο, χωρίς να µπορούν να δώσουν ένα σαφές στίγµα ως προς τη διαµόρφωση των τιµών του γάλακτος σε εθνικό επίπεδο.

∆εν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αυτές τις µέρες, παρά τις καλές συνθήκες στην αγορά της φέτας, την απουσία αποθεµάτων και τις υψηλές τιµές που απολαµβάνει το προϊόν στη λιανική, εντός και εκτός Ελλάδας, οι τιµές παραγωγού στο πρόβειο γάλα µοιάζει να απειλούνται και πάλι µε περαιτέρω µείωση. Μάλιστα, η καλή τιµή που έδωσε µια ιδιωτική τυροκοµική επιχείρηση και συγκεκριµένα η «Βασιλίτσα», στις Φάρµες Λιβαδίου, αποτέλεσε αφορµή αντισυσπείρωσης των υπολοίπων µε στόχο την πίεση των τιµών παραγωγού.

Ακόµα χειρότερα είναι σήµερα τα πράγµατα στο βαµβάκι. Εκεί που τα συνεταιριστικά εκκοκκιστήρια µεσουρανούσαν στις παραλαβές του συσπόρου βάµβακος και καθόριζαν σε πολύ µεγάλο βαθµό τις τιµές παραγωγού, σήµερα δεν υπάρχει τίποτα µε άµεση αναφορά στον παραγωγό. Υπάρχουν µόνο ιδιωτικές επιχειρήσεις που ενδιαφέρονται καθαρά για τη δική τους κερδοφορία, αδιαφορώντας, ακόµα και για τον οµαλό εφοδιασµό των µονάδων τους µε πρώτη ύλη.

Χαώδης είναι η κατάσταση και στο ελαιόλαδο, µετά την πλήρη κατάρρευση µεγάλων συνεταιρισµών (ΕΑΣ Ηρακλείου, ΕΑΣ Σητείας, ΕΑΣ Πεζών, ΕΑΣ Μεσσηνίας, ΕΑΣ Λακωνίας κ.α.) που µε πρωτοστάτη την ΕΛΑΙΟΥΡΓΙΚΗ, κρατούσαν ψηλά τη σηµαία του προϊόντος. Το γεγονός ότι µαζί µε τις συνεταιριστικές οργανώσεις χάθηκε και η ταυτότητα για το επώνυµο ελληνικό ελαιόλαδο, είναι κάτι που θα πρέπει να προβληµατίσει τους υπεύθυνους για τη χάραξη αγροτικής πολιτικής. Εκτός και αν το οπτικό τους πεδίο εξαντλείται εκεί που τελειώνει η µύτη τους.