Όπως έχει συµβεί στις περισσότερες από τις συναντήσεις αυτού του είδους και οι δύο πλευρές έχουν τη διάθεση να καλλιεργήσουν ένα κλίµα διαλόγου και συνεννόησης, ωστόσο κανείς δεν δείχνει διατεθειµένος να παραχωρήσει... έδαφος, µε αποτέλεσµα τη... συµφωνία επί των διαφορών.
Άλλωστε, το προφίλ του ήπιου πολιτικού που είναι πάντα ανοικτός στο διάλογο, όπως εκφράζεται στο πρόσωπο του Κώστα Τσιάρα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για «αγριάδες» στους καχύποπτους συνήθως συµπατριώτες του (βλέπε Τζέλλας), αν και τα όσα προηγήθηκαν της διαβούλευσης της Παρασκευής, µάλλον έδειξαν ότι υπάρχει «ανοιχτή γραµµή» µεταξύ των δύο πλευρών.
Ξεφυλλίστε σε υψηλή ανάλυση το ένθετο για τις Μεγάλες Καλλιέργειες
Επί της ουσίας τώρα, η συνάντηση της Παρασκευής ανέδειξε για άλλη µια φορά την ελλιπή ατζέντα τόσο των εκπροσώπων των αγροτών, όσο και της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, γύρω από τα µεγάλα αγροτικά ζητήµατα και τις βαθιές τοµές που απαιτούνται για την αντιµετώπισή τους. «Από τον νεοφιλελευθερισµό στη νέα φεουδαρχία» τιτλοφορείται το άρθρο του καταξιωµένου διδάκτορα στο Πανεπιστήµιο Πειραιά, Μιλτιάδη Νεκτάριου, µε αφορµή την έλευση Τραµπ στο τιµόνι των ΗΠΑ και τα όσα πρεσβεύουν οι χειρισµοί του.
Αναφέρεται στους Νέους Φεουδάρχες του ∆υτικού Κόσµου του 21ου αιώνα, που δεν είναι άλλοι από τις 3.500 µεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν κύκλους εργασιών που υπερβαίνουν τα ΑΕΠ των περισσότερων χωρών του πλανήτη.
Υπογραµµίζει µάλιστα ότι σύµφωνα µε στοιχεία του Martin Wolf στους Financial Times, από το 1980 µέχρι το 2020, στη ∆υτική Ευρώπη το πλουσιότερο 1% καρπώθηκε όσο και το 51% του πληθυσµού, ενώ στις Ηνωµένες Πολιτείες Αµερικής το 1% καρπώθηκε όσο και το 88% του πληθυσµού.
Σε αντίθεση µε το παραδοσιακό κεφάλαιο (από τις ατµοµηχανές µέχρι τα βιοµηχανικά ροµπότ) η νέα ολιγαρχία ελέγχει και χρησιµοποιεί το Cloud Capital, το κεφάλαιο του νέφους, το οποίο αποτελεί το απόλυτο εργαλείο για την διαχείριση της ανθρώπινης συµπεριφοράς. Μέσω του Cloud Capital, προικισµένου µε πρωτοφανή ικανότητα, οι Νέοι Φεουδάρχες διαµορφώνουν αυτόµατα και άµεσα τη συµπεριφορά των πολιτών.
Μέσα σ’ αυτό, λοιπόν, το περιβάλλον και µε τους πολίτες στη γωνία, οι συζητήσεις στην πλατεία Βάθη «για λίγο νερό και λίγο ρεύµα», την ώρα που οι παραδοσιακές αγροτικές εκµεταλλεύσεις καταρρέουν και η παραγωγική γη περνάει στα µεγάλα funds, µάλλον µοιάζει µε συζήτηση... περί όνου σκιάς.
∆εν θα περίµενε κανείς από τους «χλωµούς» επιγόνους του Βαγγέλη Μπούτα και των άλλων πρωταγωνιστών της Βιοκαρπέτ (1994) να αντιληφθούν και να θέσουν στο τραπέζι των συζητήσεων αυτά τα ζητήµατα. ∆εν θα το περίµενε, άλλωστε, ούτε από τον ίδιο τον αείµνηστο τον Βαγγέλη Μπούτα και τους τότε συντρόφους του.
Θα είχε ωστόσο τη δική του αξία, όλοι αυτοί να παραµερίσουν για χάρη µιας νέας γενιάς αγροτών, που ίσως αντιλαµβάνεται καλύτερα τις σηµερινές συνθήκες διεθνώς.
