Η τάση, στις τάξεις των… ρεκτών του καλού κρασιού, διεθνώς, θέλει την ελληνική Μαλαγουζιά να φιγουράρει ψηλά στη λίστα με τις οινικές επιλογές, που αυτή την περίοδο θεωρούνται «must». Δεν είναι, όμως, η μοναδική ελληνική ποικιλία. Με τους ουρανίσκους όσων αρέσκονται να πίνουν κρασί, συνοδεύοντας ένα γεύμα σε καλό εστιατόριο ή στη βραδινή τους έξοδο στο bar σε πολλά μεγάλα αστικά κέντρα ανά τον κόσμο, «ερωτοτροπούν» γενικώς οι οίνοι από γηγενείς ποικιλίες, όπως το Ασύρτικο, το Ξινόμαυρο κ.λπ. Αυτός είναι, άλλωστε, και ο λόγος για τον οποίο ολοένα και περισσότεροι εμπλεκόμενοι στην παγκόσμια οινική αλυσίδα, αποφαίνονται πως το ποιοτικό ελληνικό κρασί έχει ιδιαίτερα ευοίωνο μέλλον
Τα μηνύματα της αγοράς τα αποκωδικοποίησε έγκαιρα ο Ιορδάνης Μιχαηλίδης, ιδιοκτήτης του ομώνυμου Κτήματος στον Άγιο Αθανάσιο Δράμας και αναδιαρθρώνει συστηματικά τον αμπελώνα του, φυτεύοντας γηγενείς ποικιλίες, αντί των ξενικών που διατηρούσε.
Ήδη, σήμερα, σε σύνολο 130 στρεμμάτων, του ιδιόκτητου αμπελώνα του, έχει αντικαταστήσει περίπου το 60% των γαλλικών ποικιλιών με τις οποίες είχε στήσει τα κτήματά του και στη θέση τους έβαλε ελληνικές, όπως Ασύρτικο, Μαλαγουζιά, Μαυροτράγανο και πιλοτικά τη Μαυρουδή, μια τοπική ποικιλία της Δράμας που ευδοκιμεί και στη βουλγαρική πλευρά της οροσειράς της Ροδόπης.
Στη λίστα με τις ποικιλιακές επιλογές που εξετάζει το Κτήμα Μιχαηλίδη, για να τις εντάξει στο πρόγραμμα νέων φυτεύσεων, καθώς σημειώνεται ότι στις άμεσες επιδιώξεις του, για τα επόμενα 5 χρόνια, είναι να αυξήσει τον αμπελώνα του κατά 20-30 στρέμματα, περιλαμβάνονται και άλλες ποικιλίες όπως το Λημνιό και η Μαυροδάφνη, αλλά, για την ώρα, δεν έχουν ληφθεί οριστικές αποφάσεις
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΠΟΙΚΙΛΙΑΚΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΓΟΡΕΣ «Προχωρούμε σε αναδιάρθρωση του αμπελώνα γιατί οι διεθνείς αγορές ζητούν ντόπιες ποικιλίες. Το γεγονός ότι είναι μοναδικές σε όλο τον κόσμο, καθιστά το ελληνικό κρασί πολύ πιο διεισδυτικό στο εξωτερικό» μας εξηγεί ο κ. Μιχαηλίδης και αποκαλύπτει ότι στα άμεσα πλάνα του είναι να προχωρήσει στην εμφιάλωση και ορισμένων μονοποικιλιακών οίνων, από καθαρά ελληνικές ποικιλίες
«Τα κρασιά αυτά θα απευθύνονται αποκλειστικά στις αγορές του εξωτερικού. Η αρχή θα γίνει με ένα Ασύρτικο μονοποικιλιακό παλαιωμένο, που σχεδιάζεται να οινοποιηθεί από τη φετινή σοδειά, με προοπτική να κυκλοφορήσει στην αγορά τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο του 2017, ύστερα από περίπου 8-10 μήνες παλαίωσης σε βαρέλι», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Στην πορεία θα κυκλοφορήσει και ένας κωδικός ερυθρού μονοποικιλιακού και πάλι από ελληνική ποικιλία, η οποία, προς το παρόν, δεν έχει επιλεγεί ποια θα είναι. «Μπορεί να είναι Μαυροτράγανο, μπορεί η Μαυρουδή που έχω φυτέψει πιλοτικά σε κτήμα 5 στρεμμάτων για να δω πώς θα εξελιχθεί. Θα δούμε» απαντά και διευκρινίζει ότι «η φιλοσοφία μου είναι να παντρέψω τις ντόπιες ποικιλίες με τις ξένες και να κάνω κρασιά από ποικιλιακά χαρμάνια»
ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ Αυτή τη στιγμή το Κτήμα Μιχαηλίδη παράγει ετησίως περίπου 50.000 φιάλες, σε πέντε κωδικούς και συγκεκριμένα τη σειρά «Πύλη» με τρεις οινικές επιλογές (λευκό, ερυθρό και ροζέ), το «Κλειδί», μια Μαλαγουζιά και το «Queen» ένα ροζέ ημίξηρο. Το 70% της παραγωγής διοχετεύεται στην ελληνική αγορά, κυρίως σε εστιατόρια και κάβες, ενώ το υπόλοιπο 30% αφορά στις εξαγωγές κυρίως προς Γερμανία και Σουηδία. Στόχος πάντως είναι οι εξαγωγές να φτάσουν στο 50% σε μια πενταετία.
«Έχουμε προτάσεις και από Αγγλία, ΗΠΑ, Κύπρο και Ελβετία, αλλά η παραγωγή μας είναι μικρή για να μπορέσει να ανταποκριθεί σε αυτή τη ζήτηση», σημειώνει ο κ. Μιχαηλίδης και συμπληρώνει πως με τη σταδιακή επέκταση του αμπελώνα, στόχος είναι να αυξηθεί και η ετήσια παραγωγική δυναμικότητα της επιχείρησης
Ο πήχης για την αύξηση της παραγωγής έχει μπει στις 90.000 φιάλες ετησίως και συνδυάζεται με μια στροφή σε πιο premium προϊόντα. «Δεν μας ενδιαφέρει η ποσότητα. Όλη η δουλειά που γίνεται μέσα στο αμπέλι, είναι για να βγάλουμε ποιοτική πρώτη ύλη κι εφεξής ό,τι κωδικός θα παράγεται από το Κτήμα,
θα είναι μικροεμφιαλώσεις περιορισμένης έκδοσης, από 1.500 έως το πολύ 3.000 φιάλες το χρόνο και θα πωλούνται με υψηλότερη προστιθέμενη αξία» αναφέρει ο ίδιος. Στο σημείο αυτό δε, επισημαίνει πως έχουν βάση οι εκτιμήσεις ότι το ελληνικό κρασί έχει μέλλον, διότι «τα τελευταία χρόνια γίνεται σοβαρή προσπάθεια και σε επίπεδο αμπελουργών και σε επίπεδο οινοποιών, οι οποίοι αντιλήφθηκαν ότι τα ψέματα και οι αρπακολατζίδικες δουλειές τέλειωσαν και πως πρέπει να είσαι σοβαρός και να έχει ποιοτικό προϊόν για να σταθείς στο εξωτερικό»
ΣΤΑ 1925 ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΜΠΕΛΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣΤο Κτήμα Μιχαηλίδη είναι μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση, με «βαθιές ρίζες» παράδοσης στον αμπελοοινικό τομέα, καθώς η σκυτάλη, μαζί με το μεράκι για το σταφύλι και το κρασί, περνά από τον παππού, στον πατέρα και πλέον στο εγγόνι. «Ο παππούς μου συγκαταλέγεται στους πιο παλιούς αμπελουργούς της Δράμας. Ήρθε το 1922 στην περιοχή και τρία χρόνια μετά, το 1925 έστησε το πρώτο του αμπέλι. Από εκεί άρχισαν όλα, διότι τον ακολούθησε ο πατέρας μου και κατόπιν το «μικρόβιο» το κόλλησα κι εγώ. Αρχικά ερασιτεχνικά και μετά επαγγελματικά», τονίζει ο Ιορδάνης Μιχαηλίδης και θυμάται ότι την πρώτη φύτευση, δικού του αμπελιού, την έκανε όταν ήταν μόλις 16 ετών
«Ήταν ένα αμπέλι με Chardonnay, Cabernet, Sauvignon blanc και Merlot, αλλά δεν σταμάτησα εκεί. Συνέχισα το στήσιμο του αμπελώνα κι όταν τον έφτασα στα 50 στρέμματα, γύρω στο 2003, άρχισα την κατασκευή του οινοποιείου, η οποία ολοκληρώθηκε ένα χρόνο μετά, το 2004, ενώ δεν έπαψα να επενδύω και στη γη με τον αμπελώνα σήμερα να εκτείνεται σε 130 στρέμματα, όλα ολοκληρωμένης διαχείρισης»
Σε ό,τι αφορά το οινοποιείο, συνολικά, περιλαμβάνει χώρο παραγωγής με αίθουσα παραλαβής και επεξεργασίας του τρυγητού, δεξαμενές ζύμωσης, χώρο παλαίωσης με κελάρι δρύινων βαρελιών, χώρο εμφιάλωσης με σύγχρονη εμφιαλωτική γραμμή και σημείο αποθήκευσης του εμφιαλωμένου οίνου
Η πρώτη οινοποίηση έγινε το 2004, με την παραγωγή να φτάνει τις 7.000 φιάλες, ένα λευκό κρασί με το σήμα «Κτήμα Μιχαηλίδη», οι οποίες διοχετεύτηκαν δειλά–δειλά στην περιοχή της Δράμας, της Καβάλας και της Θεσσαλονίκης
ΟΛΗ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑΟ 40χρονος σήμερα Ιορδάνης Μιχαηλίδης επιμένει να δηλώνει αμπελουργός και μετά οινοποιός. Το μεράκι του τον φέρνει καθημερινά στα κτήματά του, μαζί με τους εργάτες, προκειμένου να συμμετέχει στις εργασίες και να ελέγχει όλα όσα γίνονται και δεν γίνονται στα αμπέλια του. «Ξεκινάμε στις 6 το πρωί, όταν έχει δουλειά μέσα στο αμπέλι και κάνουμε τα πάντα χειρονακτικά, από το κλάδεμα έως και το τελευταίο κορφολόγημα. Μόνη εξαίρεση για να μπει μηχάνημα μέσα στα κλήματα είναι το πρώτο σκάλισμα με το τρακτέρ και οι φυτροπροστατευτικές επεμβάσεις», τονίζει ο συνομιλητής μας και ξεκαθαρίζει πως «ο καθένας πρέπει να κάνει αυτό που ξέρει, διότι δεν είναι όλοι για όλα. Η δουλειά του παραγωγού είναι να βρίσκεται μέσα στο αμπέλι του και να βγάζει, αν είναι δυνατόν κάθε χρόνο, καλά σταφύλια και καλά κρασιά, ενώ για την προώθηση και την εμπορία, πρέπει να έχει ειδικούς. Στην περίπτωσή μας, ευτυχώς, σε μεγάλο βαθμό έχουμε επιτύχει αυτή την ισορροπία, καθώς έχουμε ένα πολύ καλό δίκτυο και έναν καλό αντιπρόσωπο, που βγαίνουν έξω και πουλάνε και μου αφήνουν το περιθώριο να προσπαθώ να κάνω το καλύτερο μέσα στο αμπέλι και στο οινοποιείο».
Κείµενο Λεωνίδας Λιάµης, από το περιοδικό WineTrails, μηνός Ιουνίου 201
Τα μηνύματα της αγοράς τα αποκωδικοποίησε έγκαιρα ο Ιορδάνης Μιχαηλίδης, ιδιοκτήτης του ομώνυμου Κτήματος στον Άγιο Αθανάσιο Δράμας και αναδιαρθρώνει συστηματικά τον αμπελώνα του, φυτεύοντας γηγενείς ποικιλίες, αντί των ξενικών που διατηρούσε.
Ήδη, σήμερα, σε σύνολο 130 στρεμμάτων, του ιδιόκτητου αμπελώνα του, έχει αντικαταστήσει περίπου το 60% των γαλλικών ποικιλιών με τις οποίες είχε στήσει τα κτήματά του και στη θέση τους έβαλε ελληνικές, όπως Ασύρτικο, Μαλαγουζιά, Μαυροτράγανο και πιλοτικά τη Μαυρουδή, μια τοπική ποικιλία της Δράμας που ευδοκιμεί και στη βουλγαρική πλευρά της οροσειράς της Ροδόπης.
Στη λίστα με τις ποικιλιακές επιλογές που εξετάζει το Κτήμα Μιχαηλίδη, για να τις εντάξει στο πρόγραμμα νέων φυτεύσεων, καθώς σημειώνεται ότι στις άμεσες επιδιώξεις του, για τα επόμενα 5 χρόνια, είναι να αυξήσει τον αμπελώνα του κατά 20-30 στρέμματα, περιλαμβάνονται και άλλες ποικιλίες όπως το Λημνιό και η Μαυροδάφνη, αλλά, για την ώρα, δεν έχουν ληφθεί οριστικές αποφάσεις
«Τα κρασιά αυτά θα απευθύνονται αποκλειστικά στις αγορές του εξωτερικού. Η αρχή θα γίνει με ένα Ασύρτικο μονοποικιλιακό παλαιωμένο, που σχεδιάζεται να οινοποιηθεί από τη φετινή σοδειά, με προοπτική να κυκλοφορήσει στην αγορά τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο του 2017, ύστερα από περίπου 8-10 μήνες παλαίωσης σε βαρέλι», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Στην πορεία θα κυκλοφορήσει και ένας κωδικός ερυθρού μονοποικιλιακού και πάλι από ελληνική ποικιλία, η οποία, προς το παρόν, δεν έχει επιλεγεί ποια θα είναι. «Μπορεί να είναι Μαυροτράγανο, μπορεί η Μαυρουδή που έχω φυτέψει πιλοτικά σε κτήμα 5 στρεμμάτων για να δω πώς θα εξελιχθεί. Θα δούμε» απαντά και διευκρινίζει ότι «η φιλοσοφία μου είναι να παντρέψω τις ντόπιες ποικιλίες με τις ξένες και να κάνω κρασιά από ποικιλιακά χαρμάνια»
«Έχουμε προτάσεις και από Αγγλία, ΗΠΑ, Κύπρο και Ελβετία, αλλά η παραγωγή μας είναι μικρή για να μπορέσει να ανταποκριθεί σε αυτή τη ζήτηση», σημειώνει ο κ. Μιχαηλίδης και συμπληρώνει πως με τη σταδιακή επέκταση του αμπελώνα, στόχος είναι να αυξηθεί και η ετήσια παραγωγική δυναμικότητα της επιχείρησης
Ο πήχης για την αύξηση της παραγωγής έχει μπει στις 90.000 φιάλες ετησίως και συνδυάζεται με μια στροφή σε πιο premium προϊόντα. «Δεν μας ενδιαφέρει η ποσότητα. Όλη η δουλειά που γίνεται μέσα στο αμπέλι, είναι για να βγάλουμε ποιοτική πρώτη ύλη κι εφεξής ό,τι κωδικός θα παράγεται από το Κτήμα,
θα είναι μικροεμφιαλώσεις περιορισμένης έκδοσης, από 1.500 έως το πολύ 3.000 φιάλες το χρόνο και θα πωλούνται με υψηλότερη προστιθέμενη αξία» αναφέρει ο ίδιος. Στο σημείο αυτό δε, επισημαίνει πως έχουν βάση οι εκτιμήσεις ότι το ελληνικό κρασί έχει μέλλον, διότι «τα τελευταία χρόνια γίνεται σοβαρή προσπάθεια και σε επίπεδο αμπελουργών και σε επίπεδο οινοποιών, οι οποίοι αντιλήφθηκαν ότι τα ψέματα και οι αρπακολατζίδικες δουλειές τέλειωσαν και πως πρέπει να είσαι σοβαρός και να έχει ποιοτικό προϊόν για να σταθείς στο εξωτερικό»
ΣΤΑ 1925 ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΜΠΕΛΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣΤο Κτήμα Μιχαηλίδη είναι μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση, με «βαθιές ρίζες» παράδοσης στον αμπελοοινικό τομέα, καθώς η σκυτάλη, μαζί με το μεράκι για το σταφύλι και το κρασί, περνά από τον παππού, στον πατέρα και πλέον στο εγγόνι. «Ο παππούς μου συγκαταλέγεται στους πιο παλιούς αμπελουργούς της Δράμας. Ήρθε το 1922 στην περιοχή και τρία χρόνια μετά, το 1925 έστησε το πρώτο του αμπέλι. Από εκεί άρχισαν όλα, διότι τον ακολούθησε ο πατέρας μου και κατόπιν το «μικρόβιο» το κόλλησα κι εγώ. Αρχικά ερασιτεχνικά και μετά επαγγελματικά», τονίζει ο Ιορδάνης Μιχαηλίδης και θυμάται ότι την πρώτη φύτευση, δικού του αμπελιού, την έκανε όταν ήταν μόλις 16 ετών
«Ήταν ένα αμπέλι με Chardonnay, Cabernet, Sauvignon blanc και Merlot, αλλά δεν σταμάτησα εκεί. Συνέχισα το στήσιμο του αμπελώνα κι όταν τον έφτασα στα 50 στρέμματα, γύρω στο 2003, άρχισα την κατασκευή του οινοποιείου, η οποία ολοκληρώθηκε ένα χρόνο μετά, το 2004, ενώ δεν έπαψα να επενδύω και στη γη με τον αμπελώνα σήμερα να εκτείνεται σε 130 στρέμματα, όλα ολοκληρωμένης διαχείρισης»
Σε ό,τι αφορά το οινοποιείο, συνολικά, περιλαμβάνει χώρο παραγωγής με αίθουσα παραλαβής και επεξεργασίας του τρυγητού, δεξαμενές ζύμωσης, χώρο παλαίωσης με κελάρι δρύινων βαρελιών, χώρο εμφιάλωσης με σύγχρονη εμφιαλωτική γραμμή και σημείο αποθήκευσης του εμφιαλωμένου οίνου
Η πρώτη οινοποίηση έγινε το 2004, με την παραγωγή να φτάνει τις 7.000 φιάλες, ένα λευκό κρασί με το σήμα «Κτήμα Μιχαηλίδη», οι οποίες διοχετεύτηκαν δειλά–δειλά στην περιοχή της Δράμας, της Καβάλας και της Θεσσαλονίκης
ΟΛΗ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑΟ 40χρονος σήμερα Ιορδάνης Μιχαηλίδης επιμένει να δηλώνει αμπελουργός και μετά οινοποιός. Το μεράκι του τον φέρνει καθημερινά στα κτήματά του, μαζί με τους εργάτες, προκειμένου να συμμετέχει στις εργασίες και να ελέγχει όλα όσα γίνονται και δεν γίνονται στα αμπέλια του. «Ξεκινάμε στις 6 το πρωί, όταν έχει δουλειά μέσα στο αμπέλι και κάνουμε τα πάντα χειρονακτικά, από το κλάδεμα έως και το τελευταίο κορφολόγημα. Μόνη εξαίρεση για να μπει μηχάνημα μέσα στα κλήματα είναι το πρώτο σκάλισμα με το τρακτέρ και οι φυτροπροστατευτικές επεμβάσεις», τονίζει ο συνομιλητής μας και ξεκαθαρίζει πως «ο καθένας πρέπει να κάνει αυτό που ξέρει, διότι δεν είναι όλοι για όλα. Η δουλειά του παραγωγού είναι να βρίσκεται μέσα στο αμπέλι του και να βγάζει, αν είναι δυνατόν κάθε χρόνο, καλά σταφύλια και καλά κρασιά, ενώ για την προώθηση και την εμπορία, πρέπει να έχει ειδικούς. Στην περίπτωσή μας, ευτυχώς, σε μεγάλο βαθμό έχουμε επιτύχει αυτή την ισορροπία, καθώς έχουμε ένα πολύ καλό δίκτυο και έναν καλό αντιπρόσωπο, που βγαίνουν έξω και πουλάνε και μου αφήνουν το περιθώριο να προσπαθώ να κάνω το καλύτερο μέσα στο αμπέλι και στο οινοποιείο».
Κείµενο Λεωνίδας Λιάµης, από το περιοδικό WineTrails, μηνός Ιουνίου 201
