Αγγελική Γενιτσαρίδου, από τον Πύργο Μονοφατσίου του Ηρακλείου της Κρήτης, είναι µια σύγχρονη αλλά κυρίως πολυµήχανη Πηνελόπη. Η ιστορία της περιλαµβάνει αργαλειούς, υφάδια, τον δικό της Οδυσσέα αλλά και ένα πετυχηµένο brand µε περίτεχνες δηµιουργίες που στολίζουν σπίτια σε όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Ας αφήσουµε όµως την ίδια να αφηγηθεί την ιστορία της… «Από τότε που θυµάµαι τον εαυτό µου, στο σπίτι µας υπήρχε αργαλειός, όπως σε όλα τα παραδοσιακά σπίτια. Μάλιστα, τη δεκαετία του ‘80, η µητέρα µου πήρε έναν µεγάλο και ξεκίνησε να ασχολείται επαγγελµατικά. Από το δικό µου µυαλό δεν είχε περάσει ποτέ η σκέψη ότι θα ήταν αυτή η δουλειά µου. Ίσως επειδή µεγάλωσα δίπλα σ’ έναν αργαλειό, ήθελα να ξεφύγω απ’ αυτό», αναφέρει η ίδια στο Αγρόκτηµα.
«Η µητέρα µου κάποια στιγµή αποφάσισε να σταµατήσει. Στα χέρια µου πέρασαν επίσης δύο ακόµη αργαλειοί από τις θείες µου. Βρέθηκα λοιπόν µε τρεις αργαλειούς και αποφάσισα να τους αποθηκεύσω στηµένους, γιατί, αν τους ξεµοντάρεις, σκεβρώνουν και είναι πια άχρηστοι. Λυπόµουν να τους πετάξω, όχι επειδή είχα σκοπό να ασχοληθώ µε την υφαντική, αλλά επειδή εκτιµούσα τη δουλειά που είχαν βγάλει. ∆υστυχώς, χάθηκαν πάρα πολλοί αργαλειοί, χιλιάδες θα έλεγα, καθώς δεν υπήρχε σπίτι να µην έχει. Επειδή έπιαναν πολύ χώρο, τους πέταγαν ή τους έκαιγαν».
Μια πανάρχαια τέχνη
Στα χρόνια που πέρασαν η κυρία Γενιτσαρίδου σπούδασε διακόσµηση στη Θεσσαλονίκη, έκανε οικογένεια και εργάστηκε ένα διάστηµα στο κυλικείο του δηµοτικού σχολείου του χωριού της. Τους αργαλειούς τους είχε ξεχάσει µέχρι που ένα τυχαίο γεγονός τους έφερε πάλι στο προσκήνιο. «Πριν επτά χρόνια περίπου, η κοινωνική λειτουργός του ΚΑΠΗ, βλέποντας ότι η τέχνη της υφαντικής χάνεται, µάζεψε τις µεγαλύτερες γυναίκες του χωριού για να τη διδάξουν στις νεότερες. Ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να φαντάζοµαι ότι θα µπορούσα να ασχοληθώ µε αυτό. Παρακολούθησα τα µαθήµατα και άρχισα να παίζω µε τον αργαλειό για χόµπι», διηγείται η ίδια. Το παράξενο είναι ότι παρόλο που δεν είχε κάτσει ποτέ πριν σε αργαλειό, τον χειριζόταν λες και ήξερε. «Τελικά, οι εικόνες και τα ακούσµατα ήταν πολύ δυνατά, παρ’ όλη την άρνηση που έβγαζα. Αρχίζοντας να δουλεύω, ένιωθα ότι ήξερα, ότι δεν ήταν δύσκολο για µένα και ότι τελικά το αγαπώ», εξηγεί η κυρία Γενιτσαρίδου.
Η γνώση που ενεργοποιήθηκε
Υπήρχαν λοιπόν οι αργαλειοί, η γνώση «ενεργοποιήθηκε» και ήρθε ένα τρίτο κοµµάτι να συµπληρώσει το παζλ της ιστορίας της. «Παράλληλα, βγήκε ένα πρόγραµµα γυναικείας επιχειρηµατικότητας µέσω ΕΣΠΑ. Χρηµατοδοτούσε µε 20.000 ευρώ την προµήθεια πρώτων υλών. Εγώ τον µηχανολογικό εξοπλισµό τον είχα και µε τη χρηµατοδότηση γέµισα την επιχείρησή µου υλικά για να µπορώ να δουλέψω. Έκανα µία πολύ µεγάλη έρευνα αγοράς στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς στη χώρα µας η κλωστοϋφαντουργία έχει πεθάνει, έτσι αναγκάστηκα να φέρω νήµατα από το εξωτερικό», σηµειώνει.
Η δύναµη των social media
Το στοίχηµά της ήταν να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του σήµερα µε τις δυνατότητες µιας πανάρχαιας τέχνης, Στοίχηµα που κέρδισε εκµεταλλευόµενη τη σύγχρονη τεχνολογία και συγκεκριµένα τα social media. «Το εργαστήριό µου λειτουργεί από το 2013 και ελάχιστοι από τους 1.000 κατοίκους του χωριού µου το γνωρίζουν, γιατί δεν είναι ένα µαγαζί µε βιτρίνα. Αναζήτησα λοιπόν την πελατεία µου µέσω του Facebook. Ήταν το µόνο εργαλείο που είχα και δούλεψε. Βέβαια, η καλύτερη διαφήµιση είναι από στόµα σε στόµα. Επίσης, επισκέπτονται το εργαστήριο πολλοί τουρίστες, που µαθαίνουν γι’ αυτό από το site της Kurelu ή από κάποιο ξεναγό. Κάπως έτσι πορεύοµαι».
«Η τεχνική υποστήριξη είναι ο πολυμήχανος Οδυσσέας μου»
«Κληρονόμησα δύο µικρούς αργαλειούς και έναν µεγάλο επαγγελµατικό, στον οποίο η µητέρα µου έφτιαχνε λεπτά υφαντά, δηλαδή τραπεζοµάντηλα, κουρτίνες κ.ά. Τον συγκεκριµένο τον έχω πατεντάρει µε τη βοήθεια του συζύγου µου, που, εκτός από καλός αγρότης είναι και πολυµήχανος. Ο Οδυσσέας µου… Ήθελα να φτιάχνει κουρελού µε φάρδος 1,8 µ., όσο δηλαδή και τα λεπτά υφάσµατα. Κάναµε πολλά πειράµατα και καταφέραµε να βγάλουµε µια καινοτόµα διάσταση για µονοκόµµατο φάρδος χωρίς µάτιση», εξηγεί η κυρία Γενιτσαρίδου.
Η κουρελού για την οικιακή οικονομία
Αποτέλεσε ένα αξιοσηµείωτο παράδειγµα οικιακής οικονοµίας η κουρελού, καθώς µετέτρεπε άχρηστα πλέον υλικά σε χρήσιµα αντικείµενα. Στη σύγχρονη εποχή, βέβαια, χρειαζόταν µια νέα αισθητική προσέγγιση για να µπορέσει να σταθεί σαν καταναλωτικό αγαθό. «Όταν ήµουν µικρή, κουρελούδες έφτιαχναν από τα παλιά ρούχα που δεν χρησιµοποιούνταν πια. Το αποτέλεσµα ήταν να φτιάχνονται αντικείµενα χρήσιµα για το σπίτι από κουρέλια σε διάφορες ποιότητες και χρώµατα. Ακόµα κι αυτά που υφαίνονταν µε µαλλί δεν είναι χρηστικά. Είναι αριστουργήµατα λαϊκής τέχνης, όπως το µαλλί τους τσιµπάει γιατί τότε δεν υπήρχε κάποια κατεργασία να το κάνει µαλακό. Ήθελα λοιπόν να φέρω αυτή την τέχνη λίγο περισσότερο στο σήµερα. Με άλλα λόγια, ήθελα ο πελάτης µου να µπορεί να επιλέξει τα νήµατα που θέλει και να τα συνδυάσει µε τη διακόσµηση του χώρου του. Έρχοµαι σε επαφή µε τις πελάτισσές µου, συζητάµε τι ακριβώς θέλουν και τους ζητώ µία φωτογραφία από το χώρο τους για να δω τι ακριβώς θα ταίριαζε σε αυτόν. Σε αυτό µε έχουν βοηθήσει οι σπουδές µου τη διακόσµηση. Το αποτέλεσµα είναι η δηµιουργία customized υφαντών, σε πολύ προσιτές τιµές και αυτό έχει ζήτηση. Οι πελάτισσές µου είναι ευχαριστηµένες και επαναλαµβάνουν κάποια κοµµάτια γιατί νιώθουν εµπιστοσύνη και ασφάλεια», αναφέρει η κυρία Γενιτσαρίδου.
