Από τις ζωοτροφές ξεκινά το πλάνο των επενδύσεων στην αιγοπροβατοτροφία

Το µήνυµα που στέλνουν το τελευταίο διάστηµα οι κτηνοτρόφοι αποκαλύπτει ότι µέχρι και σήµερα δεν έχει γίνει συστηµατική δουλειά, ώστε οι ανάγκες του κλάδου σε ζωοτροφές να καλύπτονται από την εγχώρια παραγωγική δυναµική. Αυτό αφήνει εκτεθειµένους σε περιόδους έντονης µεταβλητότητας των διεθνών αγορών τόσο τους κτηνοτρόφους -όπως συµβαίνει τώρα που η τιµή της σόγιας και του καλαµποκιού βρίσκονται σε ιστορικά υψηλά- όσο και τους αγρότες, που τα προηγούµενα χρόνια διέθεταν σε οριακές τιµές την παραγωγή τους στους µεσάζοντες, οι οποίοι άλλωστε είχαν πρόσβαση σε άφθονες εισαγόµενες ποσότητες. 

Ήδη συντελεστές του κλάδου συµφωνούν ότι η ενίσχυση της τιµής στο αιγοπρόβειο γάλα µετά από µια τριετία δροµολόγησε µια σειρά επενδύσεων που µέχρι πρόσφατα ήταν απαγορευτικές για πολλές κτηνοτροφικές µονάδες. Άλλωστε κι αυτή η κρίση στην τιµή του γάλακτος άφησε εκτός ανταγωνισµού πολλές µικρές µονάδες. Πλέον εκµεταλλεύσεις µε 500 ζώα και άνω σπεύδουν να καλύψουν τον χαµένο χρόνο, αυξάνοντας το ζωικό τους κεφάλαιο και εκσυγχρονίζοντας τις µονάδες τους για να ρίξουν το κόστος παραγωγής. Την ίδια στιγµή οι προοπτικές πωλήσεων ελληνικών προϊόντων µε βάση το αιγοπρόβειο είναι ενθαρρυντικές και δείχνουν ότι η συγκυρία βελτιωµένων τιµών και αυξηµένης ζήτησης θα κρατήσει. Αν και δεν υπάρχουν επίσηµα δεδοµένα, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι οι εξαγωγές έχουν αυξηθεί σηµαντικά.

Το µοντέλο συµβολαιακής παραγωγής ζωοτροφών που αναζήτησε η Όλυµπος

Οι µεγάλες εταιρείες παραγωγής ζωικών προϊόντων αντί να επενδύουν στη χώρα και στην προώθηση της καλλιέργειας ντόπιων ποικιλιών για ζωοτροφή, επιλέγουν την εισαγόµενη σόγια. Με βασικό αντίβαρο λοιπόν στη σηµερινή συγκυρία τις τιµές των ζωοτροφών, αξίζει να θυµηθεί κανείς την προσπάθεια για πιλοτική καλλιέργεια κτηνοτροφικών φυτών και δη σόγιας που διεξήγαγε το εργαστήριο Γενετικής και Βελτίωσης Φυτών του τµήµατος Γεωπονίας Φυτικής Παραγωγής και Αγροτικού Περιβάλλοντος του Πανεπιστηµίου Θεσσαλίας, σε συνεργασία µε το Ινστιτούτο Κτηνοτροφικών Φυτών του ΕΘΙΑΓΕ, για λογαριασµό της εταιρείας Όλυµπος την περίοδο 2012-2014. Στόχος του έργου ήταν η οργάνωση ενός δικτύου αγροτών και κτηνοτρόφων, οι οποίοι αρχικά σε πιλοτική και ακολούθως σε ευρεία κλίµακα, θα καλλιεργούσαν τις συνιστώµενες ποικιλίες σόγιας και τις προτεινόµενες ποικιλίες κτηνοτροφικών φυτών, µε σκοπό την κάλυψη µεγάλου µέρους των διατροφικών αναγκών των κτηνοτροφικών µονάδων.

Στην περίπτωση της σόγιας, λοιπόν, τα δεδοµένα που συλλέχθηκαν από τους πειραµατικούς αγρούς, έδειξαν µέσες αποδόσεις που κυµαίνονταν ανάλογα µε την περιοχή, από 285 κιλά το στρέµµα (σε βιολογική καλλιέργεια) έως τα 430 κιλά το στρέµµα, ενώ διαφοροποίηση παρατηρήθηκε µεταξύ των 10 υβριδίων και των αποστάσεων φύτευσης που δοκιµάστηκαν (75 και 25 εκατοστά µεταξύ των γραµµών).

Το λούπινο ταιριάζει στη φυσιολογία της Ελλάδας

Στην ίδια έρευνα φάνηκε ότι το λούπινο έχει τη µεγαλύτερη ικανότητα προσαρµογής σε ξηρά και φτωχά εδάφη, ενώ είναι κατάλληλο για καλλιέργεια και σε ορεινές και ηµιορεινές περιοχές. Η σπορά απαιτεί 14 κιλά σπόρου ανά στρέµµα, µε αποδόσεις που φτάνουν τα 348 κιλά/στρέµµα. Αντίστοιχα το µπιζέλι, το ρεβίθι και το κουκί έχουν διπλάσια περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες από το λούπινο και το σογιάλευρο, ενώ τα σπέρµατα όλων των ποικιλιών σόγιας περιείχαν πολλαπλάσια περιεκτικότητα σε παρεµπόδισες τρυψίνης σε σχέση µε τα λοιπά ψυχανθή.

Εν κατακλείδι, οι ερευνητές προτείνουν αντικατάσταση του σογιάλευρου µε σπέρµατα ψυχανθών σε αναλογίες 5:2 (ρεβύθι: σογιάλευρο) έως 5:4 (λούπινο: σογιάλευρο), που κρίνεται οικονοµικά συµφέρουσα σε επέκταση της καλλιέργειας των ψυχανθών και τη διάθεσή τους στην κτηνοτροφία σε τιµή ζωοτροφής.

Σηµειωτέον, δεδοµένα από αντίστοιχο έργο για λογαριασµό του ΘΕΣγη αναµένονται τον προσεχή Ιούνιο.