Πόνος η σύγκλιση
Τελευταία αρνητική εξέλιξη, η αδυναµία των υπουργών Γεωργίας στις Βρυξέλλες να συµφωνήσουν σε έναν οδική χάρτη για την ευρωπαϊκή γεωργία τα επόµενα χρόνια, κι αυτό γιατί, κάποιες χώρες (κυρίως από τις νεόφερτες στην ευρωπαϊκή οικογένεια) έθεσαν ως προαπαιτούµενο το θέµα της εξωτερικής σύγκλισης. Τι σηµαίνει αυτό; Ότι σε λίγα χρόνια, όλοι οι αγρότες σε όλες τις χώρες θα πρέπει να εισπράττουν την ίδια στρεµµατική ενίσχυση. Η Ελλάδα, η οποία λόγω της ιστορικότητάς της στην ΚΑΠ παραµένει από τις προνοµιούχες, σε µια τέτοια προοπτική, θα έχει τεράστιες απώλειες.
Ψυχορραγεί η ΚΑΠ
Κι όλα αυτά την ώρα που η ΚΑΠ βάλλεται ποικιλοτρόπως, η πράσινη µετάβαση έχει µπει για τα καλά στο στόχαστρο και η είσοδος των funds στον πρωτογενή τοµέα οδηγεί στο περιθώριο τις παραδοσιακές αγροτικές εκµεταλλεύσεις οικογενειακής µορφής. Αυτά που έγιναν τον περασµένο χειµώνα µε τις κινητοποιήσεις των τρακτέρ στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θα είναι µόνο η αρχή, αν οι επιτελείς των Βρυξελλών δεν κατανοήσουν έγκαιρα τη νέα πραγµατικότητα και δεν καταφέρουν να συνεννοηθούν σε ρεαλιστική βάση για το ρόλο των αγροτών την επόµενη µέρα.
Εδώ το χαβά µας
Στην Ελλάδα βέβαια, µε την τροχιά που παίρνουν τα πράγµατα, το αδιέξοδο µοιάζει να είναι κοντά. Τα καλά χρόνια της ΚΑΠ πέρασαν ανεκµετάλλευτα, οι κοινοτικές ενισχύσεις δεν έφεραν το επιδιωκόµενο ανταγωνιστικό πλεονέκτηµα της ελληνικής γεωργίας, η παραγωγικότητα των εκµεταλλεύσεων παραµένει χαµηλή, οι αγρότες της χώρας µας δεν έχουν ούτε τον όγκο, ούτε την ταυτότητα, ούτε βέβαια τη συγκρότηση που θα τους επιτρέψει να κατακτήσουν τις διεθνείς αγορές. Η παρουσία τους στις αγορές είναι ευκαιριακή και η ζήτηση που απολαµβάνουν τα προϊόντα τους, είναι κατά βάση συγκυριακή. Όπως έγινε φέτος µε το ελαιόλαδο και τα ακτινίδια. Όπως είχε γίνει προηγούµενα µε το σκληρό σιτάρι και το βαµβάκι.
Μόνο για διόδια
Και σαν να µην φτάνουν όλα αυτά, τα «διόδια» που καλούνται να πληρώσουν οι Έλληνες αγρότες σε κάθε τους βήµα πολλαπλασιάζονται. Η ταρίφα του 10% πάει να γίνει καθεστώς σε κάθε είδους κοινοτική ενίσχυση. Στην αρχή ήταν το «χαράτσι» για τη δήλωση ΟΣ∆Ε, µετά ήρθαν οι «φάκελοι» για τα προγράµµατα, αργότερα οι αµοιβές των φορέων πιστοποίησης, τελευταία προέκυψε το «φέσι» για τα eco-schemes. Κι όλα αυτά, χωρίς να απολαµβάνουν αξιόπιστες υπηρεσίες, χωρίς να εισπράττουν αυτό που δικαιούνται στην ώρα τους, χωρίς να µπορούν να προγραµµατίσουν για την επόµενη µέρα.
