Μάλιστα, οι Ομάδες είναι υποχρεωμένες στο Επιχειρησιακό Σχέδιο που θα υποβάλλουν να περιλάβουν υποχρεωτικά περιβαλλοντικές δράσεις. Από εκεί και πέρα, στα νέα προγράμματα το ανώτερο ετήσιο ύψος επένδυσης καθορίζεται στο 8,2% της αξίας της παραγωγής που διατίθεται στο εμπόριο από την ΟΠ κατά την περίοδο αναφοράς οπωροκηπευτικών Οργανώσεων.
Εν τω μεταξύ, σύγχυση προκαλεί διάταξη που αναφέρει ότι για το 2017, τα επιχειρησιακά προγράμματα πρέπει να υποβληθούν έως τις 8 Ιανουαρίου 2018, δηλαδή λίγες ημέρες μετά τη δημοσίευση του ΦΕΚ. Αυτό σημαίνει ότι φέτος ουσιαστικά ευκαιρία να υλοποιήσουν πρόγραμμα θα έχουν μόνο οι παλιοί που έχουν ήδη έτοιμο σχέδιο. Για το έτος 2019, τα επιχειρησιακά προγράμματα πρέπει να έχουν κατατεθεί έως το Σεπτέμβριο του 2018.
Bρείτε εδώ τη σχετική απόφαση με την Εθνική στρατηγική στον τομέα των οπωροκηπευτικών.pdf
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι
ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΩΝ ΟΠΩΡΟΚΗΠΕΥΤΙΚΩΝ
Άρθρο 2
Εθνική στρατηγική
1. Η πολιτική που διαμορφώνεται μέσα από την εθνική στρατηγική εστιάζεται σε τρεις βασικούς άξονες:
α. Βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και καλύτερος προσανατολισμός του τομέα των οπωροκηπευτικών στην αγορά, ώστε να συμβάλει στην επίτευξη βιώσιμης παραγωγής, η οποία θα είναι ανταγωνιστική τόσο στην αγορά της E.E. όσο και εκτός.
β. Βελτίωση της ελκυστικότητας των Οργανώσεων Παραγωγών.
γ. Συνέχιση των προσπαθειών που καταβάλει ήδη ο τομέας για τη διατήρηση και την προστασία του περιβάλλοντος.
2. Η διάρκεια της εθνικής στρατηγικής καθορίζεται σε εννέα έτη (2018-2027).
3. Διάρθρωση της παραγωγής και εισόδημα:
(1) Οι καλλιεργούμενες εκτάσεις που καταλαμβάνει η φυτική παραγωγή στη Χώρα μας ανέρχονται σε 5.238.847 εκτάρια περίπου, εκ των οποίων 336.483 εκτάρια καλλιεργούνται με οπωροκηπευτικά (στοιχεία Eurostat, τριετία 2013-2015).
(2) Η μέση αξία των προϊόντων φυτικής παραγωγής ανέρχεται σε 6.590 εκ. € (στοιχεία Eurostat, τριετία 2013-
15, τιμές παραγωγού) εκ των οποίων 3.119,68 εκ. € περίπου είναι η αξία των οπωροκηπευτικών.
(3) Οργάνωση του τομέα
Τα σχετικά στοιχεία της τριετίας 2013-15 δείχνουν ότι ο βαθμός οργάνωσης ανέρχεται περίπου σε 10% (στοιχεία ΥΠΑΑΤ/ Δ/νση Συστημάτων Καλλιέργειας και Προΐόντων Φυτικής Παραγωγής), μέσος όρος της τριετίας 2013-15).
Αναλυτικά κατά την τριετία 2013-15:
Λειτούργησαν στη χώρα μας κατά μέσο όρο 129 αναγνωρισμένες Οργανώσεις Παραγωγών οι οποίες διακίνησαν οπωροκηπευτικά αξίας περίπου 329 εκατ. ευρώ.
Από τις 129 Οργανώσεις Παραγωγών, 71 υλοποίησαν επιχειρησιακά προγράμματα.
(4) Διαρθρωτικά χαρακτηριστικά εκμεταλλεύσεων:
Τα βασικότερα διαρθρωτικά προβλήματα του τομέα σχετίζονται με την παραγωγή όπου παρατηρείται:
α. Μικρό μέγεθος εκμεταλλεύσεων.
β. Απολυταρχισμός, δηλαδή μικρά αγροτεμάχια τα οποία μπορεί να είναι απομακρυσμένα μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να μην είναι αποτελεσματική η χρήση των συντελεστών παραγωγής.
γ. Οικογενειακής μορφής εκμεταλλεύσεις.
δ. Ανεπαρκείς αποθηκευτικοί χώροι.
ε. Μη ικανοποιητική υποδομή των μεταποιητικών μονάδων.
(5) Εκπαίδευση κατάρτιση απασχολουμένων στον τομέα:
H παροχή εξειδικευμένων συμβουλών για την παραγωγή ποιοτικών προϊόντων, προϊόντων ολοκληρωμένης διαχείρισης, βιολογικής παραγωγής και γενικότερα προϊόντων που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της αγοράς και συμβάλουν στην προστασία του περιβάλλοντος, θα βελτιώσουν σημαντικά την ανταγωνιστικότητα του τομέα
(6) Ανταγωνιστικότητα:
Το αυξημένο κόστος παραγωγής λόγω της παγκόσμιας αύξησης των εισροών θα επηρεάσει την ανταγωνιστικότητα του τομέα και την δυνατότητα προώθησης σε ξένες αγορές λόγω και της αύξησης του κόστους μεταφοράς.
Η διατήρηση των υφισταμένων αγορών και η εξεύρεση νέων θα είναι βασική επιδίωξη για τον τομέα των οπωροκηπευτικών.
(7) Ισχυρά - ασθενή σημεία της υφιστάμενης κατάστασης
1. Ισχυρά σημεία:
1.1 Δυνατότητα παραγωγής προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας αξιοποιώντας τη βιολογική μέθοδο παραγωγής και την ολοκληρωμένη διαχείριση.
1.2 Κατάλληλες εδαφοκλιματικές συνθήκες για την παραγωγή οπωροκηπευτικών αρίστης ποιότητας.
1.3 Σημαντική συμβολή των οπωροκηπευτικών στην ανθρώπινη υγεία.
1.4 Σημαντικός αριθμός επιχειρήσεων σχετίζονται με τον τομέα με ισχυρή παρουσία στην παγκόσμια αγορά.
1.5 Ικανοποιητική ποιότητα υδάτων.
1.6 Σημαντική θέση του τομέα στην ελληνική οικονομία.
2. Ασθενή σημεία:
2.1 Μικρό μέγεθος εκμεταλλεύσεων.
2.2 Υστέρηση στην υιοθέτηση καινοτομιών.
2.3 Χαμηλό επίπεδο ενημέρωσης των απασχολουμένων στον τομέα καθώς και περιορισμένη πρόσβαση σε συμβουλευτικές υπηρεσίες.
2.4 Μεγάλη απόσταση από τα καταναλωτικά κέντρα της ΕΕ.
2.5 Χαμηλή οργάνωση του τομέα.
2.6 Μη ορθολογική χρήση του αρδευτικού νερού με προβλήματα υφαλμύρωσής του σε ορισμένες περιοχές.
2.7 Περιορισμένες δυνατότητες των παραγωγών για βελτίωση και εκσυγχρονισμό των εκμεταλλεύσεών τους.
2.8 Υψηλό κόστος για τις μεταφορές
3. Ευκαιρίες:
3.1 Αξιοποίηση των κοινοτικών ενισχύσεων μέσω των επιχειρησιακών προγραμμάτων.
3.2 Αξιοποίηση των κατάλληλων εδαφοκλιματικών συνθηκών για παραγωγή βιολογικών προϊόντων.
3.3 Ανάπτυξη μηχανισμών διάδοσης της τεχνογνωσίας, καινοτομιών και πληροφόρησης στον πρωτογενή τομέα
3.4 Διατήρηση των αγορών των προϊόντων και πρόσβαση σε νέες αγορές.
3.5 Αυξημένη ζήτηση για προϊόντα υψηλής ποιότητας.
3.6 Περαιτέρω βελτίωση του τεχνολογικού εξοπλισμού για τον έλεγχο της ποιότητας, ασφάλειας και υγιεινής των προϊόντων.
4. Απειλές:
4.1 Αύξηση του ανταγωνισμού με την περαιτέρω απελευθέρωση του εμπορίου.
4.2 Διακύμανση των τιμών χρήσης ενέργειας.
4.3 Αύξηση των τιμών των εισροών στις καλλιέργειες και ιδιαίτερα των λιπασμάτων.
4.4 Ανεπαρκείς δομές του εμπορικού δικτύου.
4.5 Υψηλός κίνδυνος διάβρωσης των εδαφών λόγω ερημοποίησης.
Η ανάλυση των ισχυρών - ασθενών σημείων του τομέα που αφορούν το εσωτερικό περιβάλλον της Χώρας και οι ευκαιρίες - απειλές που αφορούν το εξωτερικό περιβάλλον οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το μίγμα πολιτικής θα πρέπει να αποτελείται από ένα συνδυασμό πολιτικών που προκύπτουν από τους συνδυασμούς των ισχυρών-ασθενών σημείων και των ευκαιριών και απειλών που αντιμετωπίζει ο τομέας.
Ο στόχος είναι να επιτευχθεί το μοντέλο της «επιχειρηματικής γεωργίας» στο επίπεδο της εμπορίας, παράλληλα με το μοντέλο της «οικογενειακής γεωργίας» που αξιοποιεί το οικογενειακό εργατικό δυναμικό και συμβάλλει στην τοπική οικονομία, η διατήρηση του όγκου και της αξίας του τομέα και η συνέχιση της προσπάθειας για την προστασία του περιβάλλοντος.
Άρθρο 3
Στόχοι εθνικής στρατηγικής
1. Οι γενικοί στόχοι της εθνικής στρατηγικής είναι:
α. Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας.
β. Η βελτίωση της ελκυστικότητας των Οργανώσεων Παραγωγών του τομέα.
2. Η επίτευξη των γενικών στόχων θα συντελεστεί μέσω των ειδικών στόχων που είναι:
α. Η προώθηση της συγκέντρωσης της προσφοράς
β. Η προώθηση της διάθεσης στην αγορά προϊόντων που παράγονται από τα μέλη
γ. Η εξασφάλιση της προσαρμογής της παραγωγής στη ζήτηση ως προς την ποιότητα και την ποσότητα
δ. Η προώθηση της εμπορικής αξιοποίησης των προϊόντων
ε. Η προώθηση της γνώσης και βελτίωση του ανθρώπινου δυναμικού
3. Ειδικοί στόχοι στον περιβαλλοντικό τομέα
α. Η συμβολή στην προστασία του εδάφους
β. Η συμβολή στη διατήρηση και τη βελτίωση της ποιότητας των υδάτων
γ. Η συμβολή στην αειφόρο χρήση των υδάτινων πόρων
δ. Συμβολή στην προστασία των ενδιαιτημάτων και της βιοποικιλότητας και στη διατήρηση του τοπίου
ε. Συμβολή στην άμβλυνση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής
στ. Μείωση του όγκου των αποβλήτων που παράγονται
